Ik mag namelijk weer eens naar het fantastisch mooie Warnemünde, Rostock, Duitsland. Ik kom daar graag. Ik heb mijn maatje Uwe Knop al verteld dat ik kom en we zullen ons het gerstenat weer goed laten smaken.
De zon komt daar ongeveer om zeven uur op en dan is het op naar de haven een foto´s maken, dat was afgelopen zomer ook een succes en ik weet zeker dat het ook dit maal weer mooie plaatjes op gaat leveren, al zal de sfeer anders zijn als afgelopen keer;
http://www.zooomr.com/photos/traveller/3033857/
http://www.zooomr.com/photos/traveller/3033852/
http://www.zooomr.com/photos/traveller/3033848/
http://www.zooomr.com/photos/traveller/3033844/
http://www.zooomr.com/photos/traveller/3033842/
http://www.zooomr.com/photos/traveller/3033837/
http://www.zooomr.com/photos/traveller/3033836/
http://www.zooomr.com/photos/traveller/3033828/
Dus wat er nou aan de hand? Nou, alles is goed, maar ik moet naar Berlijn, vliegveld Tegel. Van daar navigavi ik mezelf naar Warnemünde, dwars door Berliner peak hour traffic (altijd lache), doe drinken met Uwe, dan pitten, dan foto, en dan FMEA (risico beheersing voor de fabrikage-processen). Ik mag dan de clinische consequenties van eventuele fouten in de fabrikage vaststellen. Nou daar ben ik lekker mee, maar goed, had ik maar een vak moeten leren, had ik gewoon voor de helft van het geld ambachtelijk kunnen lopen klootzakken.
Maar nou gebeurt het. Ik moet dan terug naar Tegel (te geil) en daar denk ik HAAR weer te treffen. Haar van de gel-tubes en de alarmpoortjes;
http://traveller0910.blogspot.com/2008/01/de-aanslag.html
En als die mij in de peiling krijgt, dan zie ik het lijk al weer drijven. Ik heb die tube gel nog haarscherp op het netvlies, net als die gemene zeugekop van dat mens.
Dus wat heb ik nou gedaan? Ik heb me voorbereid. Ik heb de kleinste tube tandpasta gekocht die ik kon vinden, een idioot klein flesje parfum (zodat ik dan niet zo uit mijn kruis stink), aftershave doen we maar gelijk helemaal niet meer aan, dat is vervangen door een belachelijk klein aluinstaafje, scheerschuim, forget it, dat is nu scheercrème en de gel.......ja, dat is toch GODVERDOMME niet makelijk zeg.
Ok, de scheercrème was niet kleiner te verkrijgen dan een tube van 125 ml en dat ebn je een GORE VIEZE VUILE SMERIGE TERINGTERRORIST een veiligheidsrisico. Tsja en met gel voor de haartjes is het al niet anders. Bijkomend probleems is dat ik in Nederland twee maal één kilo gel voor één Europer kilo heb gekocht. En dan ga je hier in Zürich niet even vrolijk 5 fuckfranken uitgeven voor een tube gel van 125 ml, die je vervolgens op de vlieghaven in de ton kan mieteren.........met een hoop gezeik op de kop toe.
Dus wat nu? Ik had al eens geprobeerd een beetje gel in een leeg reclametubetje te proppen. Daar had ooit shampoo ingezeten en was slecht 50 ml inhoud. Had ik gratis gekregen bij Migros, dus die bewaar ik. In Zwitserland, iets gratis krijgen, kom er maar eens om. Maar goed, heb je dat wel eens geprobeerd? Iets terug in een tube schuiven. Ik met die pot en die tube bezig, lukte maar niet, eerst proberen in de tube knijpen, dan met de opening in de gel steken en kijken of het wordt opgeslurpt, nee, helmaal niks. Dan met de vingers in zooi, proberen het naar binnen te proppen, lukt ook niet, zweten, schelden (met name op de dikke typhuszeug daar op Tegel! “Tegel, stoephoer!!!!!!” ik schreeuw het uit. Ik zat tot achter mijn ellebogen en onder mijn oksels onder de gel, maar nog geen milliliter in de tube kenne krijge hè? Nee, intussen diep respect voor de turk die daar bij Wella die tubes volpropt. Knap man, doe ik je niet na.
Ik geef het op. Daar moet ik iets op verzinnen. Alle moed bij elkaar geraapt begeef ik mij naar Migros. Het tubetje en die kilo gel onder de arm genomen. Op zoek naar die dame die mij dat tubetje destijds gegeven had, dan moet die het maar voor mij doen. En niet zeiken, had je me dat ding maar niet moeten geven.
Bij migros aangekomen loop ik langs een rek met dingen die je nergens voor nodig hebt. En wat zie daar? Multi-pupose doosjes. Kleine doosjes, van hard plastic, met schroefdopjes. Vijf in een verpakking. Ze zijn rond, cilindrisch van vorm. En maar vijf frank per stuk.. Dat is het! Ik neem een verpakking mee. Bij de kassa geef ik het tubetje aan de kassière. Ik laat haar duidelijk weten dat ik dat kutding niet meer hoef en dat als ik het allemaal van tevoren geweten had, dat ik het dan nooit had aangenomen. Niks als ellende, met die kuttube.
Thuis aangekomen peuter ik de verpakking eraf. Nou blijkt dat er maar één dekseltje is. De andere dekseltjes zijn de bodems van de andere potjes. Een soort schroef ´m in elkaar torentje van doosjes. Ik moest even denken maar toen had ik het. Je neemt het dekseltje van de bovenste en schroeft de onderste twee eraf. Je doet het dekseltje op de bovenste van de twee en zie daar, twee doosjes, één voor de gel en één voor de schreercrème.
Ik ben helemaal in mijn nopjes. Het is gelukt. Vol trots zet ik de twee afgevulde doosjes op tafel. Terwijl ik daar zo naar kijk en mijn gedachten uitgaan naar de Tegelzeug, bedenk ik mij dat zij dat wel eens anders kan zien. Het lijk op een soort twee-componenten constructie. Iets van, als je het tussenschotje weghaald komen de twee vloeistoffen bij elkaar en zie; “EEN CHEMISCHE BOM!!!!!!!!”
Die gaat problemen maken, daar kan je donder op zeggen.
Ik denk dat ik haar maar afleid. Ik koop een halve liter Cola, en daar neem ik dan een paar slokken van. Dan ga ik door het poortje en dan zegt ze me dat ik het moet opdrinken of weggooien. Dan drink ik het in één teug leeg en dan; “BUUUUUUUURRRRRPPPP”
Daar word ik misschien niet populair van, maar het lucht wel op en met een beetje mazzel hoeft ze die tas van me ook niet meer zonodig te doorzoeken.
Nee, reizen is er niet leuker op geworden..............
No comments:
Post a Comment